top of page
Writer's pictureIRis Janssen

VERLIEFD OP HET LEVEN

INSPIRATIE TOT VREUGDE...

Ik geef het toe! Ik werk teveel en ontspannen is voor mij iets lastigs. Ik heb in 2010 een burnout gedaan door 7 jaar lang letterlijk 24/24u beschikbaar te zijn in mijn praktijk en full time hulpverlening te doen. Waardoor ik na die 7 jaar letterlijk 28 jaar werkte op korte tijd. Ik was OP en LEEG. Niet omdat mijn klanten me niet genoeg terug gaven maar omdat ik me niet gesteund voelde in mijn relatie. Me niet genoeg gedragen voelde door mijn partner. Onze relatie was onevenwichtig geworden, ik kon niet in mijn devine femininity staan. Zorgde teveel, droeg teveel verantwoordelijkheden en daarbij stapelden de rekeningen zich op, terwijl ik steeds maar harder werkte. Een gevolg van het "kleine zelfstandige systeem in Belgie".


Het kostte me letterlijk 10 jaar om terug in het carriere leven te kunnen stappen. De burn out had mijn lichaam in auto-immuunziekte gedreven. En stress was funest! Ik kon geen enkele spanning nog aan en ging bij het minste in overdrive. In die 10 jaar moest ik echt doorheen een slopende zoektoch naar mezelf, een zware tijd waarin ik mezelf en mijn toekomst steeds weer in vraag stelde.


Er gebeurde toen ook veel, ik werd uiteindelijk terug alleenstaande moeder, verloor mijn zaak, mijn business en uiteindelijk ook mijn toxische relatie. Die me in die tijd wel dierbaar was omdat ze een houvast was. Daarbij kreeg ik snel problemen met een adres, werden we wettelijk gezien dakloos en begon ook mijn mogelijkheid op uitkering versus invaliditeit te vervallen. Tot slot werd mijn paspoort ongeldig...


Het kostte me 10 jaar waarin stilte mijn metgezel was. 10 jaar waarin ik geen enkele energetische beweging te verkrijgen was. Wat ik ook deed! Welke therapie ik ook volgde. Een erg frustrerende periode. Uiteindelijk kreeg ik recht op 4 jaar ziekteuitkering waarin ik moest aantonen dat er iets mis was. Na veel testen en diagnosteren bleek er sprake te zijn van MCS of chemische intolerantie een niet erkende aandoening die me dus alle recht op invaliditeit deed verliezen. Stel je voor... 6 jaar van die 10 = geen inkomen ;)


Talenten genoeg! Overal zag ik kansen en inspiraties. Maar als je je lijf kapot werkte... je ziel leeg hebt gegeven. Is er niet veel ruimte voor iets nieuws. Er is geen energie over. Er was ook geen netwerk rondom me. Geen begrip voor wat ik doormaakte. Hoeveel malen ik moest horen dat het mijn fout was?


Dus... ja, ik werk teveel! Ik ben nu weer vol aanwezig in het leven, alweer bijna 5 jaar actief op de markt. Met multi inkomenstromen, ik volg mijn business neus en alle passies die me achtervolgen. Er is steeds weer die alertheid, ga ik over mijn grenzen? Doe ik teveel?


Ontspannen is een dingetje voor me. Ik weet niet goed hoe ik echt moet loslaten. In de zin van, ik weet waar ik rustig van word ;). Maar waar anderen plezier in vinden, zie ik het nut niet. Ik kan me niet overgeven aan drank, drugs, roken... Ik vind er geen drol aan om te gaan fuiven of dansen. Ik hou wel van een goede lachbeurt ;). Ik hou wel van vrijen, lol.


Zo was dus vandaag een ontspanningsdag! Onze kids gingen naar de Spa in Majsa, een dagje doorbrengen aan het water, genieten van de zon. Onze gast de geneugten van Hongarije laten leren kennen. Ikzelf kan door een probleem met mijn been niet in water zitten. Beetje lastig want ik hou van de SPA. Dus mijn man en ik besloten om samen de namiddag door te brengen. Samen quality time door te brengen met filmpje kijken, knuffelen, tegen elkaar hangen, in verbinding zijn. Uiteindelijk werd het een gezellige tijd.


Die ontspanning deed me besluiten dat ik heerlijk verliefd ben op het leven. De honden lagen in de zon te baden. Het was rustig op de boerderij. De schaapjes zaten gezapig gras te snoepen in het bos. De natuur is aan het ontluiken. Alle bomen botten, hun groene sappige blaadjes. Ik was omringd met heerlijke muziek, die me luidruchtig deed meezingen en me raakte. Ik voelde hoe het mijn hart deed openbloemen en me blij maakte voor wat 'is'.

Mijn leven is allesbehalve perfect maar zeker perfect genoeg om de schoonheid er van te zien en enkel maar diepe, diepe dankbaarheid te voelen!


Moraal van het verhaal? Geef nooit op ;) morgen kan de beste dag van je leven zijn.


41 views0 comments

Recent Posts

See All

Comments


bottom of page