INSPIRATIE TOT VREUGDE... (blog 0009) Vandaag bedacht ik me dat leven op een boerderij veel kleine zaken heeft, die aandacht vragen. Zaken die niet traditioneel zijn in ons leven, toen we nog in de stad woonden. We hebben nu natuurlijk veel meer dieren dan we ooit hadden, meer verantwoordelijkheden. En ook boerderij dieren die we nooit eerder hadden. Maar, het is die kleine stukjes zorg en aandacht die je dagelijks geeft. Die attentie, die liefde... de care, het geven om kleine dingen.
Net zoals oog voor detail ook erg belangrijk is. Als boer dien je altijd 2 stappen vooruit te denken. En wij zijn hier dan nog niet echt GOED in, in de zin, dit is onze levenstijl voor 5 jaar nu. Een echt boerengezin word dikwijls hierin opgevoed en geboren. Die weten niet beter.
Veel van de taken op een boerderij hebben iets erg meditatiefs. Zo is er het wegzetten van verse melk voor 24u in de ijskast. Waardoor je na 24u de room er vanaf kan scheppen. Dikke room, die echt zwaar voelt in je lepel. Je kan de verkleuring zien op de melk drijven, lichte schuimige massa, die iets lichter van kleur is als de melk zelf. Die melk is kostbaar. Ze brengt ons room, melk, yoghurt, kaas, kefir.
Maar niet alleen zijn wij er afhankelijk van voor deze producten maar groeien hierdoor nu 3 geitjes die anders geen voeding hadden gehad. Elk jaar hebben we hier wel een flessenkindje dat opgroeit zo hebben we Rainbow ons babygeitje van 2 jaar geleden, die onder een houtbak was gerold tijdens de bevalling en dus niet herkent werd door haar moeder. Ze is echt een schatje en super aanhankelijk.
Of Anneke ons lammetje dat een week lang overleefde door blijkbaar de urine van haar mama te drinken ;( ze dronk geen melk. Na een week was ze zo dankbaar dat we doorhadden dat ze het niet goed deed. Ze was vreselijk tam. Zo tam dat ze niet bang was van de honden. En zo op een dag als ze 8 maanden oud was in de nek was gebeten door de honden ;( op een moment dat we even niet hadden gekeken. Ze lag al op de zijde te sterven.
Ik heb toen in een waanzinnig moment van paniek, haar opgepakt en naar binnen gedragen. Mijn man die haar al die tijd had grootgebracht wilde niet kijken, die dacht dat zijn Anneke de geest ging geven. Binnen haar nekwonde verzorgd, ontsmet en afgebonden. Haar alle homeopathie gegeven die ik kon geven. Haar op de poten gezet en de stress er proberen uit te krijgen. De hele nacht gewaakt bij haar en haar om het half uur homeopathie gegeven. Ze overleefde dit!
Had zelf nog een tijdje een soort rochel op haar strottehoofd als het vochtig weer was. Nu loopt ze dartel door de weide en is gelukkig veel voorzichtiger met de honden.
Zo is elk dier, elke handeling, elk gebouw... een verhaal in ons leven. Aan elke situatie zit een avontuur. Ik kan begrijpen dat er mensen hier op de Puszta zo gehecht geraken aan het plaatsje waar ze leven dat ze zo verbonden zijn geraakt met wat ze opbouwden dat hun ziel overal doorheen straalde.
Als ik hierover vertel dan voel ik zelf het licht stralen in mijn ogen . Wees maar zeker boeren is en ondankbare job!!! Maar je krijgt zoveel liefde terug van het land, je dieren... dat het de motivatie is om te blijven doorgaan. De mooiste lessen in mijn leven, leerde ik hier.
コメント