.... het gaat goed met ons!

Een jaar later, na mijn laatste post

Ik zag net, met het verlangen om weer even een stukje te schrijven, dat het tot op de dag een jaar geleden is, dat ik nog een blog schreef. Een blog waarin ik een afscheid beschreef naar mijn schoonzus die toen overleden was en een soort duisternis bracht, die ook stilte veroorzaakte in ons leven voor bijna... een jaar.

Turbulentie

Er is veel veranderd in dit jaar, veel beweging op en neer. Waarbij onze oudste dochter even terug thuis kwam wonen, even bijkwam van een turbulente situatie. Om dan opnieuw het nest te verlaten. Waar we samen in community plannen maakten, vervlogen die tot stof om opnieuw in de vaste kern van mensen (mijn partner, ikzelf en enkele community leden hier in Moricgat) toch weer door te gaan.

Het blijkt telkens weer dat het "wij" bewustzijn niet klaar is, niet zover is, dat het zich kan gronden, zich tot een tribe kan vormen. Het tast het vertrouwen aan, waardoor we telkens op onzelf geworpen, steeds weer opnieuw bouwen aan de droom, die ons naar hier bracht.

We voelen de groeiende onrust, vele expats komen naar hier. Ik denk dat de doortocht naar Hongarije van buitenlanders nog nooit zo groot was? Het geeft een constante onrust in de aanpalende steden rondom onze streek. Telkens als we naar de stad moeten voor wat kleine zaken dan hoor je meer Engels spreken dan ooit tevoren. Het voelt alsof we buitenlander zijn in ons eigen land (want ja zo voelen we ons). Het is niet dat ik het hen misgun, het is meer de angst om de rust te verliezen, nieuwe regels te zien verschijnen doordat deze migranten steeds meer land veroveren. Bang voor het mogelijke racisme dat er gecreeerd word bij Hongaren doordat de scheiding rijk en arm steeds groter word.

Ons dorp

Maar in ons dorp blijft het stil. Ja, we kregen een nieuwe burgemeest, nadat onze trouwe oude vriend zijn leven moest laten voor kanker. Maar ook de nieuwe burgemeester was goed voorzien van de juiste informatie. Doet aan zelfbehoud, koopt alle gronden op met waarde om het landgoed in Hongaarse handen te houden. Er zijn buitenlanders in ons dorp maar we slagen er in elkaar voor het eerst te ontmoeten na 8 jaar. Stel je voor?

En toch heerst er community, liefde voor elkaar, behulpzaamheid en is er een soort samenhorigheid.

En ja, het gaat goed met ons! Steeds meer begrijpen we het boerenleven, krijgen we succes waar we 8 jaar faalden. Begrijpen we de noden van het land, worden we wilder met de dag, verdwijnen we steeds meer in moeders armen. Leven we op het ritme van de seizoenen, ruiken we het aankomende weer. Verteld Bart me de uren van de dag al "zon" lezend. We zijn 1 geworden met het land ons geschonken en steeds meer verdwijnen we voor het systeem. De oudeheid, wijsheid en vrijheid heeft ons in zijn macht.

En echt? Ik zou niet anders meer willen!

Dus ja, het gaat goed met ons, in tijden van duisternis waar ik steeds meer schaduwen zie in de aura's van mensen, waar het licht gemist word. Zie ik gensters van een nieuw bestaan. Is er nog steeds een lichtstraaltje dat ons leidt dat ik graag deel met iedereen die het horen of zien wil!

Heb je ergens het verlangen naar verandering? Naar je eigen pad? Naar iets nieuws? Ik wil altijd luisteren naar je!