Flaschback on request

INSPIRATIE TOT VREUGDE...

Ik kreeg de vraag van een volger of ik meer wilde vertellen over mijn stelling "echte honger en armoede"... Ik weet niet precies hoe ik aan dit verhaal moet beginnen. Maar ik ga me er aan overgeven, om te kijken waar ik uitkom als ik gewoon mijn intuïtie volg en hier mijn gedachten orden op papier.

Ieder levensverhaal heeft drama en een villain en mijn zussen en broers hebben menige keren gezegd dat ik een verkeerd perspectief had op mijn jeugd. Ik wil dat totaal aanvaarden daar we als kind vanuit een ander bewustzijn kijken naar het leven. Het grootste probleem is, dat ik de oudste ben van een gezin van 5 en ik menige keren de situatie thuis, hebt afgeleid om de andere kinderen in het gezin een beschermde jeugd te geven. Het feit dat mijn zussen en broers aangeven, dat wat ik ervaarde onbestaande is. Betekend dan ook dat ik mijn rol als beschermer goed heb ingevuld en hen dus een gelukkigere jeugd heb kunnen geven dan ikzelf heb beleefd. Voor mij, waren mijn zus en broer mijn eerste kinderen en nog steeds durf ik de namen verwarren van mijn zus en broer naar mijn eigen oudste kinderen.

Al vroeg in mijn leven vond ik, dat mijn ouders niet erg volwassen waren en duidelijk niet wisten hoe ze voor zichzelf moesten zorgen. Als ik spreek over mijn ouders dan bedoel ik op dat moment mijn moeder en haar (partners) doorheen mijn jeugd. Met mijn vader had ik een andere band en ook al werd die door mijn moeder erg op de zijlijn gezet waardoor ik hem weinig zag en dus weinig steun kon vragen bij hem. De partners van mijn moeder waren 1 na 1 echte voorbeelden van dominantie, agressie en emotionele instabiliteit. En ook al had mijn moeder mijn hele jeugd door (partners) die dus de toelating hadden om ons kinderen verkeerd te behandelen. Zij was bijna mijn hele jeugd alleenstaande en stond dus meestal financieel in voor het hele gezin en had dikwijls ook de mannelijke partner, onder haar financiele veren. Wat mijn disrespect voor mannen enkel maar groter maakte. Ik ben dan ook zeker dat ze dit op mijn gezicht konden lezen want tot de dag van vandaag walg ik van "zwakte" als het hierover gaat.

Ze werkte veel en was weinig thuis. Waardoor wij al heel jong sleutelkinderen werden. Van mijn vroegste herinneringen was ik als oudste bezig met het oppassen op mijn 2 jaar jongere zus en mijn 6 jaar jongere broertje. Toen ik 7 was liep ik dagelijks te voet naar school met mijn zusje aan de hand en mijn broertje moest dan eerst nog naar de onthaalmoeder gebracht worden. Die gelukkig wel letterlijk naast de school woonde. Mijn moeder maakte ons elke morgen wakker om 6u omdat zij moest werken om 7u en zeker wilde zijn dat we aangekleed en wakker waren, voor zij vertrok. De school begon om 8.20 en naar school wandelen was een 20min geloof ik. Maar dus wetende dat we om 6u wakker waren moesten we dus al 2.5u doorploeteren voor we letterlijk op de schoolbanken zaten.

Omdat zij 'alleenstaande was' had dit verre effecten op ons leven. We werden gekleed in kleding van Wibra, niets waar wijzelf ons voor schaamden, we waren telkens erg blij met nieuwe kleren maar we werden hiervoor afgestraft in de school. We hebben jaren lang nog uniformen gedragen omdat we op Mater Dei brasschaat naar school gingen. Maar dit was pas vanaf het eerste leerjaar. De kleuterschool was gewone kleding. Maar ook de uniformen waren altijd tweedhands en dikwijls veel te groot. Omdat we er maar in moesten groeien. Kleding werd ook tot op de draad afgedragen en gewoon doorgeven aan de andere kinderen in huis. Maar het gevolg hiervan was de jarenlange tergende pesterijen.

Wat ik als ECHTE armoede heb ervaren in mijn jeugd is de afwezigheid... van ouders. De afwezigheid van respect en liefde. De afwezigheid van inzicht en wijsheid. De emotionele verarming van de mannen in mijn leven die laaggeschoold waren en waar gewoon niets in zat. De overcompensatie aan geweld en agressie die mijn hele jeugd overgoten met een soort "normaal" dat verre van normaal is. Een houding ook die me de dag van vandaag nog steeds achtervolgt. Daar ik dus niet tegen onrecht kan en heel erg fel en onberekend kan reageren als zaken me niet zinnen. Een slechte karaktertrek waar ik mijn eigen partner en kinderen nog steeds mee belast.

Wat ik ook als ECHTE armoede ervaarde was de spiegeling van volwassenen die me hun karma, hun nutteloze, hun nietsnutgevoelens op me overgoten omdat zij dachten, door iemand emotioneel te onderdrukken, zichzelf beter te voelen, goter dan ze eigenlijk waren. De hoeveelheid aan keren dat ik moest horen dat ik een nul was, een lozer, dat er niets in me in zat. Dat ik het niet ver zou schoppen in het leven. Die keren zijn ontelbaar. Het ergste van al was dat ik hierdoor alleen maar bozer werd op de wereld. Feller werd en vastberadener.

Wat ook ECHTE armoede was, was het gebrek aan een correct voorbeeld van mannelijkheid. Waar ik in een wereld opgroeide waar alles omgekeerd was en ik dus geen echte vrouwelijkheid heb gekend. Waarin een vrouw alle rollen opneemt in het leven en als de leeuwin haar huishouden doet maar nooit haar echte vrouwelijkheid kan en mag omarmen. En waarin vrouwelijkheid het hebben van sex is met vele mannen om dingen gedaan te krijgen. En hierdoor een vervormd beeld werd geschapen van intimiteit.

MAAR dan spreek ik nog niet over de FYSIEKE armoede die in mijn tijd, een alleenstaande vrouw moest ondergaan. 1 inkomen is altijd moeilijk geweest maar in die tijd moet dat toch nog zwaarder hebben gewogen. Er was gewoon in mijn herinnering NOOIT ECHT eten in huis. Veel zaken at ik voor de eerste keer toen ik 17/18 jaar was. Verse groenten, verse champignons, veel vleessoorten at ik voor het eerst toen ik mijn eerste partner ontmoette. Maar ook het wegsnijden van schimmel op kaas, het weghalen van schimmel op jam. De steeds terugkerende spaghettisaus zonder vlees of de vele 1€ pizza's die we kregen per week. Eigenlijk was veel van ons eten fast food ook al kwam het niet van de Mc donalds. We kregen ook nooit een koek mee naar school, nooit een drankje mee naar school. Fruit was matig aanwezig of gewoon altijd veel te snel op. We werden geen gezonde levenswijze aangeleerd.

Ik kreeg daar bovenop steeds mee van mijn moeder en van de schoolarts dat ik te dik was. Waardoor ik sinds mijn 8ste op dieet werd gezet omdat mijn gewicht te hoog was. Maar als je foto's ziet van me op die leeftijd zie je zeker geen dik kind. Waardoor ik dus mijn hele jeugd rondliep met een idefix en mezelf dus DIK dacht. Op mijn 16de heb ik mezelf op dieet gezet en at ik zo weinig dat ik bij het geboortefeest van mijn jongste broertje moest overgeven na de soep. Ik was toen onderweg naar anorexia.

En ik begrijp ook als je deze optelling leest, je denkt dit is toch zo erg niet, dit kan toch erger? Wel, in mijn herinnering, herinner ik me echt met honger naar bed gaan. Geen eten in de koelkast. Enkel vrijdagavonden eens een koekje of iets lekkers. Weekenden naar mijn vader gaan om daar letterlijk zijn koelkast leeg te bingen, omdat we dan weer 14 dagen met veel minder konden. Als ik naar het gevoel kijk dat ik heb bij mijn jeugd. Dan voel ik een knagend gevoel in mijn maag. Een gevoel dat ik enkel kan beschrijven als honger. En wetende dat ik intermitted fasting doe en 3 dagen op mijn sokken zonder eten kan en daar dit knagende gevoel niet bij heb. Vraag ik me dus af wat dit knagende honger gevoel dan wel niet inhoudt?

Mijn hele jeugd is doorspekt geweest door tekorten, gebrek en verlies. Als je jeugd de plaats is waar je je ego opbouwt om te leren wie je bent en jezelf te leren kennen. Dan was mijn jeugd de plek waarin dit alles, bij mijzelf werd afgebroken. Op mijn 18 stond ik op straat met letterlijk niets. Maar voelde me bevrijder dan ooit omdat ik die deur achter me kon dichtdoen van geweld en tekort. Daarbovenop heeft mijn moeder me nog aangegeven voor diefstal en het leegroven van het huis, terwijl zij dus op vakantie vertrok en ik letterlijk voor een gesloten deur stond van mijn ouderlijke huis. Enkel met de kleren aan mijn lijf.

Mijn hele jeugd keek ik naar het leven vanuit een bewustzijn dat geen kind eigen zou mogen zijn. Het is altijd gebleken dat ik mijn tijd ver vooruit was. Toen ik rond mijn 10/12 jaar de realiteit begon te zien van mijn situatie dat mijn moeder eigenlijk "(be)spaarde" op haar kinderen en dus veel van onze armoede een kunstmatig veroorzaakt iets was. Omdat ze alles op afbetaling kocht, haar dromen nastreefde op de rug van onze gezondheid. Enorme schulden achter zich aansleepte. Deed dat iets met me. Ik werd een compleet onhandelbare puber. Waarin ik een spoor achter me trok van frustratie en rebellie.

Deze zaken staan me nog zo levendig voor ogen. Mijn moeder die aan de telefoon zat met mijn geliefde grootmoeder en uitriep dat ze terug zwanger moest worden, omdat ik bijna 18 werd en ze dus een groot deel van het kindergeld zou verliezen. Moest ik het huis uit gaan. Mijn moeder beheerde haar assets niet goed. Eens we puberden joeg ze ons het huis uit, waardoor ze nieuwe babies nodig had om ons financiele verlies te compenseren.

Ik herinner me de dag van vandaag nog dat mijn moeder me bij haar nam, ik moet 12 geweest zijn. Waarin ze me letterlijk zei dat ze een hekel had aan mensen die alles gedaan kregen in hun leven. Die berschermd lijken te zijn door een hogere macht en dus invloed hebben op het leven. Ze zei me recht in mijn gezicht dat ze die eigenschap niet leuk vond aan me en dat we NOOIT vriendjes zouden worden in dit leven.

Ik herinner me de vele discussies aan de afwas met haar waarin ze zichzelf afvroeg wat er van me moest komen in het volwassen leven. Wat ik dacht te gaan doen? Wat ik wilde worden? Mijn antwoord daarop was ALLES. En toen ze vroeg wat dat inhield zei ik; ik wil ALLES in het leven, ik wil bij mijn kinderen zijn, hen motiveren, steunen, inspireren, een geweldige partner, verbinding, liefde en begrip. Maar ook een baan die me rijk maakt, die me opvult, waar ik thuis kan zijn bij de mensen die ik graag zie. Ik wil mijn eigen plek, mijn eigen wereld. Mijn eigen dimensie. Ik weet nog dat ze bijna stikte van het lachen en met haar beperkte visie op de wereld dit een onmogelijkheid achtte.

Ik heb altijd geprobeerd om in haar ogen erkend te worden. Wat een onmogelijk opdracht bleek. Onze relatie was echt een haat/liefde relatie. Uiteindelijk rond mijn 33ste net voor ik de man van mijn leven onmoette en net voor ik mijn droomleven begon. Heb ik de band met mijn moeder doorgeknipt. Hiervoor is ook nog een belefenis geweest met puur geweld waar zelfs politie bij is geweest. Maar dat deed toen de stoppen bij me doorslagen. Ik begreep toen dat, als ik een geweldlozer leven wilde voor mijn kids. Ik een einde moest maken aan dat verleden. Ik heb haar bedankt voor haar zorg en liefde naar me. En heb gezegd dat we te verschillend waren. Dat daar de lijn werd getrokken en het contact stopte.

Nu ben ik medium op Mediumchat... Dagelijks kom ik in aanraking met 100den mensen. Dagelijks inspireer ik, in mijn zorg en liefde vele harten. Probeer ik mensen positief te benaderen, hen te stimuleren de beslissingen te maken die hen ruimte en mogelijkheden geven in het leven. Ik kan dit.. doordat ik innerlijk vrij ben. Iets waar ik als kind enorm naar verlangde en wat de dag van vandaag nog steeds belangrijk voor me is. De vraag HOE kan ik me NOG vrijer voelen?

En omdat dit INSPIRATIE tot VREUGDE is..

DANKU aan alle emotionele trainers in mijn jeugd. Danku voor het drama, danku voor de pijn. Ik had nooit hier gestaan zonder jullie training.

Wat je hier leest is letterlijk een vertaling van mijn karakter . Ik weet niet wat mensen over me denken (I don't give a fuck lol). Ik hoor dagelijks mensen zeggen dat ze me lief en warm vinden. Maar onder die zachte facade zit een kei harde vrouw. Die altijd is gegaan voor wat ze geloofde, wilde en droomde. Mijn grootste kracht is mijn overlevingsinstinct. Ik zal mogelijk niet fysiek de strijd aangaan (hoewel ik die ook al veel heb aangegaan) maar ik ben een vechter en ik vecht dagelijks voor een betere wereld.

Ik kan uren doorgaan over de fijne en goede dingen die in MIJN wereld, MIJN eiland ZIJN groei, onstaan, geboren worden... dit is niet wereldvreemd. Je bent baas in jouw gedachtenwereld. Je bent een creator creeer, je eigen vreugde en satisfaction. Moest je hulp/advies en de juiste oplossingen wensen te vinden in het digitale nomads leven; verzekeringsoplossingen, woonoplossingen, paspoortoplossingen en ga zo maar door? Vraag een consult aan en ik coach je hier graag doorheen!