INSPIRATIE TOT VREUGDE...
Vandaag een bericht dat zeker niet voor de gevoelige kijkers geld. De laatste 10 dagen hier op de farm, zijn een diepe terugkeer naar het werkelijk leven, zoals het echt bedoelt is. Vroeg op staan, elke dag een plan opstellen voor een taak die al jaren uitgesteld werd. Omdat er niet genoeg mankracht was, niet genoeg kennis en of niet genoeg mogelijkheden. Nu, een extra man op de boerderij aanwezig is kunnen we met een flinke trap op de wielen, in recordtempo projecten afwerken die al te lang liggen.
Hierdoor hebben we enkele dagen geleden de beslissing genomen om onze 15 kippen en parelhoenen te slachten. Ze stonden stevig in het vlees maar gaven geen eieren. Ze waren net een jaar oud maar geen enkel ei. En dit terwijl normaal vanaf maart er toch elke dag eieren zouden gelegd moeten worden. Dus waarom er eten in steken als je er niets voor terug krijgt? We besloten dus, onze vogels op vriesvakantie te sturen, vooral omdat we dan gewoon opnieuw kunnen beginnen. Er blijken geruchten de ronde te doen dat er weer vogelgriep heerst in de buurt. Dus dan word slachten een manier om je verliezen zo klein mogelijk te maken.
Voor diegene die ervaring hebben met kippen slachten, het is een PEST! Die rotveren zijn verschrikkelijk! Als je de procedure volgt via youtube geven ze aan 45 seconden in kokend water dippen. Maar niets is minder waar, maakt er maar een volle 1.5min van. Halverwege onze sessie begonnen we er meer inzicht in te krijgen en werd het veel makkelijker. Tom kreeg ook de smaak te pakken en kon steeds sneller de kippen ontdoen van de organen en darmen. Doordat we deze klus met 4 tegelijk deden en er snel een routine in vonden waren we amper 2u later klaar. We hebben alles in onze diepvrieskuip gestoken. Zodat we binnenkort een canningsdag kunnen organiseren. De kuip is dan de beste tussenstap en maakt de organisatie van werk zoals dit veel haalbaarder.
Vandaag was het opnieuw slachtdag. Maar stonden de varkens op het menu, onze varkens zijn een half wilde kruising en gevaarlijk. Enkele van onze mannetjes hebben stevige slagtanden. We hebben 5 jaar geleden 3 jonge dieren gekregen, waaronder een vietnamees mannetje. Later kregen we van een boer een kruising Mangalica/vietnamese, waaronder een gecastreerd mannetje dat nu ruim 120kg weegt. De vakens die 2 jaar oud zijn wegen zo een 35kg en die kunnen we wel alleen af, dan lopen we achter hen aan om bij een achterpootje te pakken en brengen we die buiten de weide om met de slagpin een snel einde te bezorgen. We hebben geen vergunning als het gaat om geweren dus de slagpin is het enige alternatief. Een half wild varken van 120 kg aanpakken is iets dat veel voorbereiding vraagt.
Wat we dus de laatste 10 dagen erg intens op onze boterham kregen is dat we een enorme ervaring hebben opgebouwd de laatste bijna 6 jaar. Dat de puszta in al zijn hardheid en rauwheid ons een creativiteit en een inzicht heeft gegeven. Ik weet dat er veel dit gaan lezen en onze gruwelijk vinden. Niet begrijpen waarover we ons zo trots voelen. Ik kan dit begrijpen. Toch, toen we deze stap zette naar een zelfvoorzienend leven. Naar een vrij leven wilde we dit tot het uiterste drijven. Wilde we weten hoe moedig we konden zijn. Wilde we weten, hoe goed we konden overleven.
Een leven nemen van een dier heeft ons 3 jaar gekost voor we dit konden. Daarna moesten we leren dit zo snel en zo pijnloos mogelijk te doen. Het enige wat ik je kan vertellen hierover is dat het me enorm dankbaar maakt. Het geeft een enorm gevoel van zekerheid, te weten dat je voor jezelf kan zorgen, in de meest barre omstandigheden. En misschien denk je, waarom zou ik dit willen weten of kunnen? Wel, ikzelf heb mijn hele leven enorm geconfronteerd geweest met "overleven". Ik heb ECHTE honger gekend, ECHTE armoede... Dit leven, geeft me de grootste rijkdom, voor mij en mijn familie is dit het enige WARE leven. De enige realiteit.
Voor mij is het een enorme zekerheid, dat als een dier ziek is, ik deze uit zijn of haar lijden kan halen. Want hier in Hongarije zijn vee-artsen iets dat niet werkt na 5u, niet beschikbaar is in de weekends en geen huisbezoeken doet. Toch, zeker niet op de Puszta.
Ook geloof ik dat "overleven" een deeltje is van mijn DNA en daar je leert vanaf kind af aan, wat belangrijk is in je leven. Geloof ik ook dat duidelijk gaat worden, WAAROM we dit alles moeten leren.
留言